Fjöldamorðingi fallinn

• Samt sér ekki högg á vatni í þessu ríki þótt einn þeirra  sé fallinn
• Fjöldamorðinginn Sharon: „Drepið eins marga og eyðileggið eins mikið og hægt er“

 

Ariel Sharon fyrrum forsætisráðherra Ísraels er dáinn, eftir að hafa legið mörg ár í dái. Hann var vægast sagt umdeildur maður og ekki aðeins fyrir þann tíma þegar hann var forsætisráðherra Ísraels.

Rauða táknið sýnir hvar Qibya er niðurkomið.

Sharon fæddist í Palestínu 1928, foreldrar hans voru Gyðingar frá Hvíta-Rússlandi sem höfðu flúið undan kommúnistum.

Þegar Sharon var að alast upp var fjöldi Gyðinga farinn að setjast að í Palestínu, sem þá laut stjórn Breta. Þeir vildu hafa frjálsar hendur á svæðinu en lentu náttúrlega upp á kant við hina arabísku íbúa sem þarna voru fyrir og höfðu búið í Palestínu frá örófi alda.

Framan af hafði sambúðin gengið vel en nú var mjög farið að kastast í kekki.

Sharon tók þátt í starfi herflokka Gyðinga, og þótti strax frá byrjun afar herskár. Þegar Vesturveldin stofnsettu svo Ísraelsríki á svæðinu 1948 gekk hann til liðs við ísraelska herinn og vakti athygli fyrir það sem annaðhvort mætti kalla hugdrifsku og einurð, eða þá grimmd og hrottaskap.

Sharon varð foringi herflokks sem staðsettur var á landamærum ríkisins og átti í sífelldum skærum við arabíska herflokka og skæruliða.

Arabar gerðu iðulega hryðjuverkaárásir yfir landamærin og hirtu ekki um hverjir urðu fyrir.

Sharon og menn hans stunduðu það þá að ráðast yfir landamærin og gera hefndarárásir á Araba.

Þann 12. október 1953 voru ísraelsk kona og tvö börn hennar drepin þegar óþekktur Arabi kastaði að þeim handsprengju. Þetta gerðist á Vesturbakkanum svokallaða, skammt frá þáverandi landamærum Ísraels og Jórdaníu, en Jórdanía hafði þá yfirráð fyrir Vesturbakka Jórdanár – sem Ísraelar tóku svo seinna, eða í sex daga stríðinu 1967.

Handan landamæranna var þorpið Qibya og hernaðaryfirvöld í Ísrael töldu að árásarmennirnir sem drápu konuna og börnin hefðu komið þaðan. Eða sögðust að minnsta kosti hafa talið það.

Þau bjuggust altént þegar til hefnda.

Stoltur ungur hermaður.

Forráðamenn Sameinuðu þjóðanna höfðu beðið Ísraela þess lengstra orða að hætta hefndarárásum yfir landamærin í hvert sinn sem manntjón varð í hryðjuverka- eða skæruárásum í Ísrael. Þær árásir gerðu ekki annað en hella olíu á eldinn.

En Ísraelar með David Ben-Gúríón forsætisráðherra í broddi fylkingar neituðu að hætta hefndarárásum sínum. Þeir álitu að aðeins þannig væri hægt að sýna nágrönnum Ísraels fram á að ríkið væri komið til að vera, og myndi alltaf og ævinlega svara árásum af fyllstu hörku.

Tveim dögum eftir fyrrnefnda árás réðst um 2-300 manna lið undir stjórn Sharons á Qibya. Fyrst voru gerðar miklar árásir með sprengjuvörpum á þorpið og síðan réðust Sharon og menn hans til atlögu.

Ekki er vitað til þess að nokkrir arabískir skæruliðar hafi fallið í árásinni, en 10-12 jórdanskir hermenn sem gættu þorpsins voru drepnir. Síðan gengu menn Sharons um þorpið, skutu á allt sem fyrir varð og sprengdu upp hvert húsið á fætur öðru.

Sharon og menn hans sögðu síðar að þeir hefðu ekki vitað að neinir óbreyttir borgarar væru inni í húsunum. Þeir hefðu haldið að allir íbúarnir hefðu flúið þegar stórskotahríðin hófst.

Sannleikurinn er hins vegar sá að tugir manna leyndust í þorpinu. Þegar Ísraelarnir hurfu á braut voru dregin úr rústunum 69 lík óbreyttra borgara.

Tveir þriðju þeirra voru konur og börn.

Fjöldamorðin í Oibya vöktu andstyggð um víða veröld. Opinberleg rannsókn fór fram en ísraelsk hernaðaryfirvöld komust að því að engin ástæða væri til aðgerða. Herflokkur Sharons var að vísu sameinaður öðrum flokki, en hann skaðaðist ekkert af málinu.

Og Sharon sjálfur varð í æ meiri metum hjá herskáum Ísraelsmönnum.

Sharon sýndi aldrei neina iðrun yfir atburðunum í Qibya.

Enda hélt hann áfram að fara um með eldi og brennisteini hvar sem hann kom.

Þrjátíu árum seinna hleypti hann morðsveitum líbanskra falangista inn í flóttabúðir Palestínumanna í Beirut í Líbandon, Sabra og Shatila. Þúsundir manna voru brytjaðar niður.

Seinna tókst honum að eyðileggja það sem eftir var af friðarviðleitni milli Ísraela og Palestínuaraba.

Í kjölfar fjöldamorðsins í Qibya 1953 höfðu Bandaríkjamenn krafist þess að Sharon og aðrir ábyrgir aðilar yrðu sóttir til saka, en Ísraelar neituðu.

Og það þótt skýrt hefði komið fram í fyrrnefndri rannsókn að Sharon hefði skömmu fyrir árásina á Qibya gefið mönnum sínum skýrar skipanir um að „drepa eins marga og eyðileggja eins mikið og hægt er“.

Þegar þetta gerðist voru aðeins rétt rúm átta ár frá því að eftirlifandi Gyðingar höfðu verið frelsaðir úr fangabúðum nazista í Auschwitz og víðar.

Illugi í útlöndum, Pressan 11. janúar 2014 

Helgaði Ísraelsríki líf sitt

Athugasemdir

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 11.1.2014 kl. 21:37]

Villi í Köben flaggar í hálfa næstu daga. Undarlegt að hann hafi ekki komið hér inn til að óskapast yfir þessari "ósvífnu árás" á vammlausan dýrlinginn!

[Guðjón Sigþór Jensson, 12.1.2014 kl. 21:30]

Þetta hefur verið nánast djöfull í mannsmynd af þeirri grimmd sem hann var þekktur fyrir. Rússneskir Gyðingar áttu sér ekki neina reynslu í lýðræði og vissu vart út á hvað lýðræðið gekk. Rússneskir Gyðingar vildu „sterkan mann“ mann sem þorði að steyta hnefanum fram í andlitið á einhverjum andstæðing sínum sem í þessu tilfelli voru nágrannar Gyðinga í Ísrael. Það eru mjög margir Gyðingar sem hafa skömm á þessum manni. Þetta fólk kom frá Evrópulöndum þar sem einhvers konar lýðræði var þegar það ólst þar upp.

Lýðræðisvitund er mjög mikilvæg og vitneskja um hvernig það virkar. Andstæða lýðræðisins er einræðið og þessi Sharon var talsmaður þess. Hann vildi helst einn ráða rétt eins og margir hans líkir. Nú sitiur Ísrael uppi með n.k. apartheid stefnu, eina ríkið í veröldinni sem valið hefur einhverja ömurlegustu blindgötu til að leika sér í og sýna mátt sinn og megin.

Því miður hafa vinstri menn tapað forystunni í Ísrael vegna þessara hægrimanna frá Austur Evrópu. Þeir eiga sennilega lengri leið að markmiðinu en ella þarf að fara.