Ríkisstjórnin lætur undan kröfu almennings

• Bakkar með hugmyndir sínar tímabundið um virkjanir. Ekki vegna vits eða gáfna, heldur vegna þess að almenningur er í andstöðu við þessar hugmyndir. 
• Ekki vegna þess að fólk sé á móti virkjunum, heldur vegna þess að almenningur vill að næstu virkjanir verði fyrir íslendinga en ekki fyrir erlenda aðila.  

Það var margt sem vakti athygli í Pressu-viðtalinu á dögunum við Bjarna Benediktsson og þar á meðal sagði Bjarni þetta:

„Ég skil það mjög vel að fólk spyrji sig hvort það sé eðlilegt að fyrirtæki sem er að nýta sameiginlega auðlind geti greitt arð sem hleypur á milljörðum til hluthafanna.

En þá verðum við að gera kröfu til þess að það sé ákveðinnar sanngirni gætt og menn geta spurt sig, hvað hafa eigendurnir bundið mikið fé í fyrirtækinu. Hvað kostar HB Grandi ef þú ætlar að eignast fyrirtækið?

Hvað eru hluthafarnir með mikið fé bundið þar? Hver er eðlileg og sanngjörn ávöxtun á það hlutafé allt saman? Ef menn setja þetta í þetta samhengi, þá kannski dregst upp aðeins önnur mynd en ef þú horfir bara á það að það séu að koma einn, eða tveir eða þrír milljarðar í arð.

Það er þetta samhengi hlutanna sem þú hlýtur að þurfa að vera með í umræðunni um það hvort arðurinn sé eðlilegur. Það er ekki bara hægt að vísa til þess að verið sé að nýta sameiginlega auðlind. Og að sjálfsögðu greiða fyrirtæki eins og Grandi alla skatta, veiðigjöld og svo framvegis.

• En þessi sjónarmið eru ekki ríkjandi hjá Bjarna og félögum hans þegar um Landsvirkjun og virkjanir er um að ræða.
• Ógnar dýrar framkvæmdir sem ekki skila arði á sama mælikvarða og Bjarni telur að eðlilegt að sé hjá útgerðarfélögunum.

Frábær og mjög skýr grein hjá Indriða Þorlákssyni á vefsíðu sinni eins og alltaf þegar hann skrifar. Hann ritar á skiljanlegu máli og slík umræða er mjög mikilvæg.

Eins og t.a.m. umræðan um arðsemi virkjanna á Íslandi þar sem um 80% orkuframleiðslunnar er seld til erlendra fyrirtækja undir kostnaðarverði. 

M.ö.o. orkan til þessara erlendu iðjuvera er niður-greidd af íslenskum almenningi. Það myndi m.a. auka framleiðni íslenskum fyrirtækjum ef íslendingar hættu að niðurgreiða þessa orku.

Hér er smá bútur úr pistli hans:

„Í Stundinni 21. maí sl. gerir blaðið pistil, Er Skrokkalda kjarabót?, sem ég birti á vef tímaritsins Herðubreið að umfjöllunarefni og mátti af henni ráða að ég væri að svara forsætisráðherra vegna tiltekinna ummæla hans. Hann var þó ekki nafngreindur í pistli mínum enda tilgangurinn að vekja athygli á viðhorfum og rök(leysum) en ekki á tilteknum persónum háum eða lágum.

Í grein Stundarinnar er einnig vakin athygli á að fjármálaráðherra fjalli um málflutning minn á fésbókarsíðu sinni. Er þakkarvert að leitast er við að andæfa honum með rökum og ekki síður fyrir það að ýmislegt sem dregið er fram styður ályktanir mínar.

Bent er á að eignir Landsvirkjunar séu um 570 milljarðar króna og að arðgreiðslur stefni í að verða 10 til 20 milljarðar króna á ári. Þær verða þá á bilinu 1,8% til 3,5%.

Það kemur heim og saman við það mat mitt að orkusalan skili “litlu ef nokkru meira en fjármagnskostnaði.” Þetta er lægri vextir en ríkið greiðir af lánsfé og lægri ávöxtun en t.d. það sem lífeyrirsjóðir telja viðunandi að ekki sé minnst á ávöxtun eiginfjár í atvinnurekstri almennt og ekki síst í hinum stóra auðlindageiranum, fiskveiðum.

Tilvísun í skýrslu sem Samál keypti hjá Hagfræðistofnun breytir engu í þessu efni og efnistök hennar eru ekki til þess fallin að leggja mat á þjóðhagslegan ávinning af stóriðju“.(greinarskil eru mín en hann var að svara grein “Sundinni „ um hans skrif)

Því er nauðsynlegt að fram fari málefnaleg umræða um þessi virkjunarmál.

Rammaáætlun af dagskrá