Gamla trixið

• Nú er Kristján Loftsson búinn að upplýsa alþjóð um það,  að formaður Starfsgreinasambandsins  þiggur laun fyrir vinnu sína.
  *
• Það sem meira er, að hann er varaformaður í einum lífeyrissjóði fyrir norðan og lendir í sama launa-flokki og Kristján og hans félagar fyrir slík störf.

En þótt Björn Snæbjörnsson sé að sumu leiti í svipaðri stöðu og Kristján. Þá breytir það ekki stöðu Kristjáns þótt hann finni annan gerðan úr svipuðum graut og hann sjálfur.

Þetta sýnir auðvitað bara  hversu mikil vitleysa þetta lífeyrissjóðakerfi er.  E.t.v. er Björn með lág laun hjá verkalýðsfélaginu á móti.

En það er auðvitað augljóst að Björn Snæbjörnsson er enginn prímus mótor í kjarabaráttu verkafólks og hefur aldrei verið.

Framsóknarmenn hafa alltaf verið þekktir fyrir sinn kafbátahernað og ég er eiginlega viss um að Björn hafi aldrei verið í framlínu verksfallsátaka.

Það eru auðvitað félagar hans sem hafa komið honum í þessa stöðu. Það eru sauðsvart verkafólk sem hefur sagt:  Hingað og ekki lengra.  

Ef Björn svarar ekki kalli verður hann bara látinn fjúka.  Það er bara svo einfalt.  Hann ætti auðvitað að vera löngu hættur þessum störfum.

Þótt Kristján hafi fengið aðstoð að norðan til að finna þennan snögga blett á Birni breytir það engu um siðgæði Kristjáns Loftssonar  sem hefur oft áður sýnt slíka siðblindu matadorsins. Mogginn stendur auðvitað með sínum manni.

Segir oft glymja hæst í tómri tunnu

Starfsfólk í iðnaði greiðir þessum formanni launin

• En ekki eigendur fyrirtækjanna.
  *
• Það er mikilvægt að launafólk sé með þetta á hreinu
  *
• Þetta er í raun sá hluti launatengdra gjalda sem fyrirtækin skila frá sér en eigendur þeirra segja aldrei frá í umræðunni en starfsmenn standa undir þeim með vinnu sinni eins og öðrum launatengdum gjöldum. Það er ansi há upphæð.

 

Samherji sem er útgerðarfyrirtæki birti lista á dögunum um slík launatengd gjöld og kaus auðvitað að sleppa þessum lið sem eru félagsgjöld fyrirtækisins til hagsmunafélags útgerðarmanna á Íslandi.

Þessi forystumaður í iðnaði, Guðrún Hafsteinsdóttir stendur fyrir stóran hlut fyrirtækja sem greiða lægstu launin.

Hún tekur þátt í þeirri staðhæfingu að ekki sé hægt að hækka lægstu laun upp í 300 þúsund á mánuði innan 3 ára. Klifað er á því að auka þurfi framleiðni og hópur hagfræðinga taka undir í viðlaginu.

Ásgeir Jónsson hagfræðingur talar og segir þetta vegna launakrafna almennings:

„Hin raunverulega undirstaða kaupmáttar er aukin framleiðni. Þegar litið er til lengri tíma er hægt að búast við 1-3% framleiðniaukningu ári og það er sú prósenta sem kaupmáttur getur vaxið um að meðaltali. Máltækið segir að sígandi lukka sé alltaf best og það á einnig við í þessu tilviki. Ef almennt launastig hækkar umfram þetta mark, versnar samkeppnisstaða íslensks atvinnulífs sem því nemur. Ef slíkar hækkanir safnast upp mun það fyrr eða síðar leiða til gengislækkunar, eða leiðréttingar á íslenskum launum við umheiminn. Það hafi gerst reglulega hérlendis, nú síðast 2008,“ segir hann.

En Ásgeir Jónsson af ásettu ráði væntanlega, leiðir hjá sér að minnast á þá staðreynd, að framleiðniaukn-ing hvort um er að ræða vinnuaflsins eða fjármagnsins er ekki í höndum launafólksins.

Það hvoru tveggja liggur í höndum atvinnurekandans. Það hefur verið margskoðað, að vinnuhraði og færni íslenskra launamanna er síst lakari enn í þessum samburðarlöndum.

Það væri e.t.v. rétt fyrir hagfræðinginn að skoða hvað hin mikla skuldsetning í íslensku atvinnulífi hefur á framleiðni fjármagnsins undanfarna áratugi og ekki síður á framleiðni vinnuaflsins.

Samfara miklum og endalausum úttektum á fjármunum út úr rekstri fyrirtækjanna án þess að verðmæti komi í staðinn og allt skrifað á rýrnun. Auk þess fyrirtækin eru látin standa undir stórfelldum einkarekstri eigenda sinna, skýringalaust. 

Þegar lengst gengur er starfsfólk ásakað um stórfellda þjófnaði úr fyrirtækjunum. Samber háttarlag kaupmanna sem árlega ásaka starfsfólkið um stórfelldan þjófnað.

Þá hefur þessi mikla miðstýring á kjarasamningum þau áhrif að það dregur úr framleiðni, framleiðendur eru hættir að þurfa að axla ábyrgð á rekstri sínum.

Oft hafa launamenn farið í átak með framleiðendum til að auka afköst sem ætti að hafa jákvæð áhrif á framleiðni.

Sjaldnast fá launamenn slíkt framtak launað með hærri launum vegna miðstýringarinnar í kjaramálum á Íslandi.

Vísir - Hvers vegna eru laun á Íslandi lág?

Ásgeir Jónsson, dósent í hagfræði, segir launakröfur verkalýðshreyfingarinnar muni ekki skapa aukinn kaupmátt.

WWW.VISIR.IS

Formaður Samtaka iðnaðarins fær 617 þúsund á mánuði

Þetta sem kallað var þjóðarsátt 1990, var brotið niður ári síðar af nýrri ríkisstjórn

• Það samráð sem átti að verða eftir ,,þjóðarsáttina" varð aldrei.
  *
• Ný ríkisstjórn var ekki tilbúin að dreifa ábyrgð
  *
• Forstjórar töldu sig ekki þurfa að standa við þau loforð að hækka ekki sín laun umfram launahækkanir aunafólks.

Oft hef ég lýst því hver aðdragandi varð að „þjóðarsáttinni“  um árið frá sjónarhóli launamanna.

En Ásmundur Stefánsson var var hinn raunverulegi hvatamaður og arkitekt að þessari tilraun  sem hefði ekki getað tekist nema að hægt yrði að draga Verkamannasambandið inn í myndina. En foringi þess var lengi tregur til að taka þátt.

Þetta var auðvitað neyðarbrauð því búið var brjóta niður hefðbundna samningsstöðu hreyfingarinnar með lögunum frá 26. maí 1983.  

Ásmundur hafði verið ásamt hagfræðingum VSÍ verið að skoða hvernig hækka mátti kaupmátt launa án verulegra launahækkana. En slíkt gat ekki gengið til lengdar.

Þegar leið á þessa samningsgerð 1990 og þegar það var að koma í ljós að hægt var að gera varanlega breyt-ingar á kjarasamningagerð fóru menn að fá ýmsar stórar hugmyndir.

Það tóku ekki öll hreyfingin þátt í þessari tilraun þrátt fyrir að reynt væri að draga fleiri að samningaborðinu eins og t.d. iðnaðarmenn.  Ekki kom til mála að opinberir starfs-menn mættu láta sjá sig.

Vinstri stjórn  Steingríms Hermannssonar kom heils-hugar að samningsgerðinni og það var farið í gegnum alla liði fjárlaganna á þessum fundum og gerðar margar athugasemdir og kröfur um lagfæringar. 

Eitt af því sem sannmælst var um og var ein meginstoð þessara sáttagjörðar var að ríkisvaldið gætti þess að þessir aðilar á vinnumarkaði væru ætíð með í ráðum varðandi efnahagstjórnina og að tryggt yrði að yfirmenn í fyrirtækjunum væru ekki að taka sér meiri launahækkanir en almennir launamenn.

Skipt var um ríkisstjórn skömmu síðar og öll loforð um samráð var brotin um leið og fljótlega fóru yfirmenn fyrirtækjanna að taka sér verulega launahækkanir. Þannig að allar forsendur voru brostnar um leið.

 

Því er það eftirtektarvert þetta sem  Göran Persson fyrrverandi forsætisráðherra Svíþjóðar segir. „Forsenda fyrir umbótum á vinnumarkaði er að réttlætis sé gætt“

„Svíar tóku upp nýja síðu hvað varðaði samskipti á vinnumarkaði og nýja stefnu í launamálum, þá var hornsteinninn sá að réttlætis væri gætt. Þess var krafist af atvinnurekendum að þeir sæju til þess að þeir sem hefðu tækifæri til að sækja sér kjarabætur umfram þær kjarabætur sem launafólki stæðu til boða gerðu það ekki. Og þess var krafist af samtökum launafólks að engir reyndu í krafti sérstöðu sinnar sem hefðu tök á að sækja kjarabætur umfram aðra gerðu það heldur. Allir yrðu að axla sína ábyrgð. Þetta gekk eftir og án þess hefði tilraunin mistekist“.

Þetta varð aldrei niðurstaðan á Íslandi, þar var það t.d. Verkamannasambandið sem gerði samninga við samtök atvinnurekenda  ríkið sá síðan um að fylgja þeirri línu sem samtök atvinnurekenda lögðu í kjaramálum.

Aðrir aðilar komu síðan á eftir eins og iðnaðarmenn og gerðu sína samninga. Alltaf hefur verið gefið út að þeir samningar hefðu verið gerðir eftir þeirri forskrift sem lögð var upp af atvinnurekendum og Verkamannasambandinu. 

En allir sem þekktu til innan samtaka iðnaðarmanna vissu að gerðir voru vinnustaðasamningar samkvæmt því fyrirkomulagi þeirra samninga sem er: Að allir vinnustaðir iðnaðarmanna í sömu iðngrein teldist vera sameiginlegur vinnustaður. M.ö.o. baksamningar um ákveðnar fastar  yfirborganir  + markaðslaun.

• Á Íslandi náðist aldrei þessi samstaða sem nauðsynleg er, þar héldu aðilar áfram að troða skóna niður hver á öðrum. Aldrei mátti hýfa upp láglaunahópanna svo um munaði sem er í raun nauðsyn svo réttlát sátt náist.

Nú þykjast atvinnurekendur vilja að stofnað verði til efnahagsráð þar sem aðild ættu ríkisstjórn, samtök atvinnurekenda og ASÍ. Þarn koma viðhorfin strax fram um að ekki eigi allir stjórnmálaflokkar að eiga aðild að slíku ráði og ekki heldur allir hópar launafólks.

Á meðan þessi viðhorf ríkja verður engin alvöru þjóðarsátt á vinnumarkaði, m.ö.o. gerð er tillaga um að staða kyrrstaðan verði áfram t.d. í kjaramálum og ekki bara það, heldur  einnig að yfirburðarstaða samtaka atvinnurekenda haldi áfram í samfélaginu.

Þetta gengur í raun þvert á sjónarmið  Göran Persson.

„Ekki hegða ykkur illa“

Launamenn eru ekki að biðja um aðkomu ríssjóðs að kjarasmningum

• Það er aumingjaskapur samtaka atvinnrekenda sem er með endemum, sem ekki treysta sér til að greiða launafólki mannsæmandi laun.
  *
• Þeir eru sífellt að væla um ríkisstyrki. Þeir hafa misst tiltrúnna á einkaframtakið

Allar götur frá því að vígtennurnar voru dregnar úr verkalýðshreyfingunni með lögum í maí 1983 þegar samningsfrelsi verkalýðsfélagana var alvarlega skert og verðtryggðir bankavextir gefnir frjálsir hefur verið leitað að ýmsum aðferðum til að hækka kaupmátt án verulegra launahækkana.

Ástæðan var einföld, ef laun á vinnumarkaði hækkuðu almennt hækkuðu bæði vextir og skuldir fólks vegna húsnæðilána í kjölfarið. Bílalán nánast óþekkt.

Allskonar skýringar hjá stjórnmálamönnum í nútímanum hvers vegna farið var í þessa þjóðarsáttarsamninga eru oftast kostulegar og ekki neinum takti við raunveruleikann.

En ég var reyndar þátttakandi í allri þessari samningsgerð alveg frá upphafi og veit að fjölmargar eftirá skýringar ýmissa félaga eru í meira lagi hæpnar og til ætlaðar að slá upp dýrðarljóma á einstaka persónur sem ekki getur staðist.

Allar götur frá 1985 voru gerðar ýmsar tilraunir með að auka kaupmátt með því að fara í kringum vístöluna. Það var í raun verið að spila með fyrirbærið.

Þá var horft til verðlags á ýmsum þáttum sem vigtuðu mikið í verðtryggingar grundvellinum (sem var vísitalan) og gerðar ráðstafanir til að lækka verð á tilteknum hlutum.

Slíkar ráðstafanir auka ekki almennan kaupmátt nú eru flestar neysluvenjur breyttar og fólk vill ráða sinni neyslu án tillits til úreltra viðmiða.

Á þessum tíma komust samtök atvinnurekenda á bragðið, og síðan hafa þessi samtök alltaf notað tækifærið í hvert sinn þegar samningar félaganna eru lausir að fara hnéin til að fá enn frekari rísstyrki til að greiða launafólki laun.

Nú er sama ballið byrjað sem oft áður. Staðan á vinnumarkaði er mjög erfið og snúin, segir Þorsteinn (atvinnurekenda bossi), segir gjá sé milli samningsaðila og erfiðlega gangi að finna flöt til að semja á.

Hann segir að ríkisstjórnin hafi sýnt ríkan og mikinn vilja til að koma að lausn þessara mála og að hjá henni geti verið að finna það sem vantar til að leysa málin.

En til þess að atvinnurekendum takist að halda niðri launatöxtum verða þeira að smala saman verkalýðsfélögunum í einn hóp og etja þeim saman hverju gegn öðru með hvers kyns baktjaldamakki. Hinum og þessum vinnu-staðalausnum er lofað sem ekki verða gerðar opinberar.

Það ríður á, að stöðva þennan væl atvinnurekenda, en þeir hafa undanfarna mánuði tekist að fá niðurfell-ingar á t.d. innflutningsgjöldum og fleiru sem eykur álagningu t.d. þeirra sem selja innfluttar vörur. Fatakaupmenn vilja fá enn frekari lækkun á gjöldum.

Fyrir nokkrum dögum fóru byggingaverktakar á stjá og vildu láta almenning greiða niður byggingalóðir og hvers kostnað vegna skipulags á hverfum t.d. í Reykjavík. 

Þá vilja þeir minnka kröfur opinberra aðila um útfærslur á almennu íbúðarhúsnæði húsnæði íslendinga. Allt svo þessi fyrirtæki geti aukið álagningu sína. 

Það skiptir máli að hækka nú lágmarkslaun í landinu, hækkun á öðrum launum skipta miklu minna máli á þessum tímapunkti. Þá skiptir máli að hafa gildistíma kjarasamninga mismunandi.

Eitt aðal loforð atvinnurekenda í þjóðasáttarsamningum 1990 var að þróa verulega hækkun á lægstu launum. Ekki með einhverjum vísitölutrixum heldur raunverulega.

Það var strax svikið á ríkisstjórnarárum Davíðs Oddssonar.

Allar ríkisstjórnir frá þessum tíma hafa staðið fast með samtökum atvinnurekenda. Rétt eins og Þorsteinn Víglundsson viðurkennir. Ríkið er tilbúið að hjálpa atvinnurekendur ef samið verður án þess að verðbólga aukist þeirra vegna. 

• Það þýðir ekki endilega það að laun hækki ekki um eitthvað sem skiptir máli.
  *
• Heldur miklu fremur um að atvinnurekendur varpi ekki út í verðlagið verðhækkunum sem þeir segja að sé vegna launahækkana.
  * 
• Atvinnurekendur hafa þegar borð fyrir báru þar sem eru markaðslaunasamningar sem ekki ættu að hækka.

Lausnin hjá ríkisstjórninni

Ríkisstjórnin hefur sýnt ríkan og mikinn vilja til að koma að lausn kjaradeilna, segir Þorsteinn Víglundsson, framkvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins. Viðræður hafa litlum árangri skilað.

RUV.IS

Fóðra ekki verðbólgusamninga

Samherji segir laun í fiskvinnslu á Dalvík vera að meðaltali 367 000 á mánuði

• En 15% af þessu vinnuframlagi fiskvinnslufólks er unnið í yfirvinnu sem breytir myndinni allnokkuð.
  *
• Það sést ekki í frétt mbl.
  *
• Skoða verður heimasíðu Samherja til að sjá þær upplýsingar. 

Ef þetta er rétt hjá fyrirtækinu munu laun ekki þurfa hækka hjá Samherja miðað við kröfur Starfsgreina-sambandsins.

En Starfsgreinasambandið gerir kröfur um að lágmarkslaun verði 300 þúsuns á mánuði innan þriggja mánaða.

Síðan fer fyrirtækið mörgum orðum um svonefnd launatengd laun á Íslandi sem það segir vera í fiskvinnslunni á Dalvík.

Önnur launatengd gjöld
	Tryggingagjald	220,4	7,49%
	Sjúkrasjóður	26,9	1,00%
	Orlofsjóður	6,7	0,25%
	Endurmenntunarsjóður	8,1	0,30%
	Starfsendurhæfingarsjóður	3,5	0,13%

 

Mótframlag í almennan lífeyrissjóð	215	8,00%
	Mótframlag í séreignarsjóð	40	1,50%

Öll þessi launatengdu gjöld sem fyrirtækið nefnir hér eru auðvitað að mestu skattar sem launamenn greiða með afrakstri af vinnu sinni. Nema þessir styrktarsjóðir sem eru til að styrkja launamenn í störfum. 

Það er tómt mál að bera þetta saman við þau lönd sem fyrirtækið nefnir, en þar renna þessar greiðslur  með almennum sköttum til samfélagsins  sem greiðir síðan eftirlaun og aðra hluti eftir allt öðrum reglum.  Ég er viss um, að launamenn eru fúsir til að hafa það fyrirkomulag.  

En það er sama hvernig fyrirtækið reiknar þetta, eru laun í þessum samanburðarlöndum miklu hærri hjá launafólki en á Íslandi og líklega greiða fyrirtækin og eigendur þeirra hærri skatta í þessum löndum.

Síðan er það bara ansi hallærislegt að bera saman launatengd gjöld framleiðslunnar nyrst Noregi þar sem allir aðilar fólk og fyrirtæki njóta mikilla skattafríðinda.  

Launakostnaður hæstur á Íslandi

Hér segir að skattar launamanna hafi lækkað fyrir árið 2013 væntanlega

• En hvaða launamenn eru að lækka í sköttum?
  *
  
• Skattar hafa ekki verið lækkaðir á láglaunafólki
  *
• En hálaunfólk fékk verulega lækkun á sínum sköttum hjá núverandi ríkisstjórn. 

Hér er viðurkennt að öll launatengd gjöld fyrirtækjanna eru í raun umsamin laun launafólks við atvinnufyrirtækin.  

En árum saman reyna menn gjarnan að halda því fram að það séu greiðslur fyrirtækjanna.  Hér er líklega inni í myndinni svo nefnd tryggingagjöld sem fóru hæst í 8,5% af launum eftir hrun þegar atvinnuleysi var í hámarki.

Einnig er spurningin hvort miðað er við sjálfar launagreiðslurnar, landsframleiðslu og eða þjóðarframleiðslu. Eftir erlendum fyrirtækjum á Íslandi fjölgar eykst landsframleiðslan, en líklega dregst þjóðarframleiðslan saman. Þessi þróun getur einnig skekkt þessa mynd.  

Þá er spurningin um lífeyrissjóðagreiðslurnar.

Atvinnurekendur tala gjarnan um að hlutur launamanna í lífeyrissjóðagreiðslum sé 4% af brúttólaunum.

En sannleikurinn er auðvitað allt annar,  því heildargreiðsla launamanna er um 14 – 15,5% af öllum launum. 

Þessi 10 – 12% er einnig umsamin laun samkvæmt kjarasamningum þar um og á sér bakland í lögum lífeyrissjóðaþátttöku allra.

Vísitölur geta verið varasamar í samanburði við aðrar slíkar í öðrum löndum.

T.d. ef vísitalan um ,,ráðstöfunartekjur heimilanna“  er notuð, er rétt að benda á þá staðreynd að tekjur og skattar eigenda einkafyrirtækjanna ásamt tekjum þeirra koma inn í þessa vísitölu og því er hún verulega villandi sem slík.

Ef hún er notuð til að mæla skattskyldar tekjur launafólks.

Egendur fyrirtækja eru gjarnan fjármagnseigendur sem greiða ekki nema  20%  af  nettótekjum fyrirtækjanna í í heildarskatta. Þ.e.a.s. bæði fyrirtækjaskatturinn og skattar eigenda þess.

Það væri óneitanlega fræðandi að bera saman skatta fyrirtækja á Íslandi og eigenda þeirra í samburði við OECD - löndin. Í þeim samburði væri einkafyrirtækin og eigendur þeirra tekin út úr til að sjá raunveruleikann

Skattbyrði launafólks léttist

Ferðaþjónustan getur bara gert samninga og málið leyst

• Það er ekkert sem bannar fyrirtækjunum í ferðaþjónustunni að semja við Starfsgreinasambandið.
  *
• Ef þessi ferðaþjónustufyrirtæki ráða ekki við að greiða sínu starfsfólki 300 þúsund á mánuði að þremur árum liðnum, er eins gott að loka þessari starfsgrein.

Það er nákvæmlega engin þörf fyrir fyrirtæki í landinu sem ekki ráða við þessi starfskjör. Fyrirtækin verða bara að gera sér fyrir þeirri staðreynd, að ekki gengur að byggja upp atvinnugrein sem ekki ræður við að greiða þessi laun.

Fyrirtækin verða bara að fækka fólki en greiða því fólki sem eftir stendur í greininni hærri laun. Það vill svo til, að það eru fyrst og fremst konur sem starfa í greininni einkum á landsbyggðinni. 

Það sem meira er, að þetta er eina atvinnugreinin sem lifir við þann lúxus að mega velt a auknum kostnaði út í verðlagið án þess að það hafi áhrif á verðbólgu innanlands. 
 

Rothögg fyrir ferðaþjónustuna

Allt gengur gegn hagsmunum láglaunafólks

• Sífellt fleiri gera sér grein fyrir þeirri staðreynd að núverandi lífeyrissjóðagreiðslur launafólks. Eru bara flatur aukaskattur á launafólk. 

Nú berast þær fréttir að Lífeyrissjóðurinn Gildi ætli að skerða lífeyrisréttindi sjóðfélaga því ríkið hefur lækkað svokallað örorkuframlag.

 

• Sjóðfélagar í Gildi eru í starfsstéttum þar sem álag er mikið. Því er hlutfall örorkugreiðslna mun hærra í Gildi en í flestum öðrum lífeyrissjóðum.
  *
• Nýlega bárust fréttir frá norsku lýðheilsustofnunni að langskólagengnir karlar í Noregi lifi sjö árum lengur en þeir sem eru eingöngu með grunnskólamenntun.
  *
• Eru þó starfskjör verkafólks þar í landi miklu betri enn á Íslandi og vinnutími styttri.

Þetta getur ekki komið á óvart þeim sem hafa fylgst með lífsgæðum ófaglærðs fólks á Íslandi og hlustað á áróður háskólamanna eins lækna í vetur er þeir áttu í vinnudeilum við ríkið. Þá ræddu þeir mikið um lengd á starfsævi háskólamanna eftir að þeir hafa lokið námi.

Þetta er firra og hefur aldrei verið rannsakað á Íslandi. Það er staðreynd að langskólagengið fólk lifir almennt séð lengur en þeir sem fara til starfa sem ófaglærðir verkamenn varla 16 ára og eiga almennt lengri starfsævi.  Þetta kemur reyndar í ljós samkvæmt þessari norsku rannsókn sem sagt var frá í Fréttablaðinu 8. apríl s.l.

Lífsgæði ófaglærðra á Íslandi eru einnig miklu lakari og algengt er að þeir séu farnir að hraka heilsufars-lega mjög alvarlega upp úr 45 ára aldri þótt þeir geti náð býsna háum aldri.

Því er hroki Páls Halldórssonar formanns BHM bæði alvarlegur og hættulegur í raun. Gera verður ráðfyrir að hann endurspegli við horf félaga hans.  Þetta sagði hann á dögunum:

„Við sjáum það að nú eru menn að leggja fram kröfur um það að fólk sem hefur ekki fjárfest í neinni menntun fái 300.000 krónur í laun á mánuði. Okkar lægstu laun ná ekki þeirri tölu núna þannig að það er mikið að vinna. Við getum alveg ímyndað okkur að það væri verkefni sem tæki tíma að ná í gegn. Fyrst og fremst viljum við fá viðurkennt að menntun sé metin til launa.“

• Fólkið sem hann vísar til hefur greitt fulla skatta frá 16 ára aldri og í raun haldið uppi háskólakerfinu með skattgreiðslum sínum.
  *
• Háskólamenn sjálfir hafa ekki þurft að greiða fyrir sína háskólamenntun, en það hafa m.a. þessir skattgreiðendur gert fyrir háskólamenn.
  *
• Skattar ófaglærðra hafa m.ö.o. staðið undir háskólum landsins.
  *
• Ekki hafa háskólamenn kostað háskólakerfið á Íslandi því er það óskiljanlegt þegar þeir segjast hafa fjárfest í menntun. Þeir hafa fyrst og fremst notið fjárfestinga annarra.

Síðan má Páll og aðrir háskólamenn gjarnan vita það, að þetta er fólkið sem framhaldskólakerfið sveik. Framhaldskólinn á að vera fyrir alla og bjóða upp á námstækifæri fyrir alla, en það hefur þetta skólastig aldrei gert.

Hákólanám þarf ekki að vera neitt merkilegra en annað nám og gríðarlega hátt hlutfall háskólamanna skila engan vegin því til samfélagsins sem vænta má af þeim útgjöldum sem þjóðfélagið hefur lagt til náms þessa fólks.

En það hafa þessir sem Páll vitnar í gert, þeir hafa svo sannarlega skilað sínu og fengið lítið fyrir. Páll ætti að geyma þennan fasisma fyrir sjálfan sig.

Það er einnig rétt, að það er mikil offramleiðsla á háskólamönnum í ákveðnum stéttum sem munu aldrei skila einu eða neinu bitastæðu til samfélagsins.

Það var mér ljóst strax 1980 að þetta lífeyrissjóðakerfi var mjög vafasamt eftir að ég tók í fyrsta sinn þátt í umræðum til bjarga þessu kerfi.

1990 eftir mikið þjark um vanda lífeyrissjóðakerfisins í þjóðarsáttarsamningunum var ég endanlega sannfærður um að fyrirkomulagið var bara auka skattlagning á launamenn.

Nú verandi fyrirkomulag á engan rétt á sér.

Skerða réttindi sjóðsfélaga Gildis

Það er vandi, að vera vitur eftir á

• Það hefur ríkt hálfgert fár á sviði stjórnmálanna síðan forsætisráðherrann missti út sér eitthvað um gjaldeyrishöftin.
  *
• Eitthvað sem hann hefur örugglega ekki ætlað sér fyrir fram að segja á flokksþingi Framsóknar nú um helgina. Þetta vill fara svona þegar menn sleppa blaðinu og segja eitthvað sniðugt blaðalaust.

Hann segir þetta algjörlega á bak við fjármálaráðherrann sem er formaður stóra flokksins í íslenskri pólitík, þess ráðherrans sem hefur þetta mál á sínu forræði. 

 

Bjarni fór bara í felur og vildi greinilega ekki svara neinum spurningum fréttamanna óyfirvegað.  Auk þess sem ritstjórinn í Hádegismóum brást honum algjörlega með viðbrögðum sínum er hann hrósaði Sigmundi Davíð.

Varla hefur Bjarni áhuga á því að lenda í  Icesave – klúðri eins og ríkistjórn Geirs Haarde  sem skellti sér í það verkefni að leysa ein og sjálf með samningi. Sem Alþingi náði ekki að klára áður en ríkistjórnin hrökklaðis frá völdum.

En Bjarni var einmitt sá þingmaður sem flutti frumvarpið um fyrstu Icesave samninganna. Vinstri stjórnin gerði einnig samninga ein og óstudd og fékk þá samþykkta á Alþingi og undirritaða af forsetanum.

Þessi reynsla sem ekki var góð fyrir neinn, hefði átt að kenna ríkistjórnum og þingheimi að stór mál verður að leysa sameiginlega með bæði þingmönnum ríkistjórna og stjórnarandstöðu. Sameiginleg ábyrgð er vænlegust í svo stórum málum.

Fyrir nálægt 4 árum var samþykkt að þetta gjaldeyrishaftamál ætti að vera á sameiginlegu borði allra stjórnmálaflokka á Alþingi og í nánu samstarfi með seðlabankanum.

Samþykkt var að fá erlenda sérfræðinganefnd til að gera tillögur um málið. Hvíslað hefur verið sögusögnum um að missætti sé milli stjórnarflokkanna um málið.

Það má vel vera að þessir tveir ráðherrar reyni nú að ná sáttum í málinu og er það bráðnauðsynlegt og að sérfræðinganefndin fái frið til að vinna sína vinnu.

Tæplega ætla þessir ráðherrar að fría stjórnarandstöðuþingmenn af því að vera í samráði um hvernig skuli vinna í þessu máli.

Slík vinnubrögð eru beinlínis hættuleg og algjörlega úrelt eftir Icesave upp á komuna.  Það er a.m.k. óásættanlegt að þessir ráðherrar séu í felum.

Krefjast svara frá Sigmundi

Hinsegin mörgæsir

• Þetta er auðvitað þekkt meðal húsdýra, ef í ljós kemur að fé er með þessum ósköpum er því slátrað á stundinni.

Niðurstaða úr könnun kemur ekki á óvart

Fólki er sama um merktar gjafir

 

 

Mikill meirihluti vill að Kiwanis og Eimskip fái að gefa grunnskólabörnum merkta reiðhjólahjálma. Reglur Reykjavíkurborgar um gjafir koma í veg fyrir slíkt.

FANNEY BIRNA JÓNSDÓTTIR SKRIFAR

Yfir 90 prósent landsmanna vilja að Kiwanishreyfingin og Eimskip fái að gefa grunnskólabörnum reiðhjólahjálma og fræðsluefni um mikilvægi og notkun þeirra. Þetta kemur fram í könnun sem Capacent Gallup framkvæmdi fyrir Kiwanis og Eimskip.

Fréttablaðið á kafi í áróðrinum

Foreldrar kaupa gjarnan föt á börnin sín sem eru rækilega merkt fyrirtækjun utan á fötunum. Foreldrar kaupa þannig auglýsingarnar fyrir stórfé og láta börn bera merkin. Börnin hafa auðvitað ekkert um þetta að segja.

Ýmsir hagsmuna aðilar hafa í gegnum tíðina geta keypt ýmsa hluti með sínu merki á og jafnvel með ýmsum upplýsingum sem ekki þurfa að vera 100% réttar, komið þessu á skólanna til dreifingar. 

Sömu fyrirtækin hafa síðan oft hag af því að gefa tæki rækilega merkt inn í skóla og inn á staði þar börn eru daglegir gestir.  Dæmi um slíka staði eru íþróttahús.

• Í þessum húsum er bjór gjarnan auglýstur með fyrirferðarmiklum auglýsingum.

Vel mætti hugsa sér að bjórgerðarfyrirtæki gæfu öllum grunnskólabörnum í 2. bekk allar stíla- og reiknis-bækur ásamt blýöntum með pennaveskjum. 

En á öllum þessum hlutum væru litlar litmyndir myndir af  2,25% bjór.  Úr því að það má auglýsa bjór í íþróttahúsum íþróttafélaganna sem borgin hefur byggt að mestu því ekki inni í grunnskólunum sjálfum. Það eru sömu börnin á þessum stöðum.

Kæmi mér ekki á óvart að félagasamtök þau sem aðhyll-ast sömu skoðun og einn grunnskólakennari sem var rekinn úr grunnskóla á Akureyri viðhafði á blogg-síðum um samkynhneigða, (reyndar ekki um mörgæsir) hefðu áhuga á að gefa 12 ára grunnskólabörnum pennaveski með snotrum og saklausum upplýsingum um málefnið ásamt skýringamyndum.

Fjársterkir aðilar hafa í þessu hjálma-máli unnið að sínum hagsmunum því þeir vilja auðvitað ná til barna á mótunarárum þeirra. Það er auðvitað lítill vandi að þykjast gera góðverk með því að gefa nytsama hluti.

Fyrirtækin vilja gjarnan merkja sér börnin.  Hlýjar húfur á köldum vetri með bjór-myndum og 2,25% merkið  með litlum stöfum.

Ég skil vel að Kiwanishreyfingin vilji gera það góð-verk að gefa börnum reiðhjólahjálma. Reyndar mega börn ekki hjóla út í umferðinni þegar þau eru í 1. bekk grunnskóla.  Það er reyndar auðvelt fyrir þetta góða fólk að nálgast þessi börn fyrir utan skólanna.

Þá vaknar einnig hin stóra spurning sem borgar-fulltrúar verða að svara.

Er það eðlilegt að hver skólastjóri hafi það á valdi sínu hvaða vörumerki hann tekur til dreifingar í sínum skóla?  Eða ætlar borgastjórnin að miðstýra þessu eins og svo mörgu öðru. 

En borgarstjórnir eru flokkspólitískar, þá má líklega reikna með því að grunnskólabörn verði látin bera flokkspólitískan áróður fyrir ráðandi stjórnmálaflokka í borgarstjórn hverju sinni.

Það verður að gera þær kröfur til kjörinna fulltrúa í borgarstjórn að þeir skoði svona áróður ofan í kjölinn og láti ekki allskonar fyrirtæki úti í bæ ráða atferli borgarstjórnar.

Hér er máltækið ,,Ungur nemur, gamall temur" mjög lýsandi. Það hefur alla tíð verið ljóst, að fyrirtækin hafa viljað hafa áhrif á börnin í landinu. Þau vilja koma sínum hagsmunamálum að í hugarheim barnanna

Kvartað undan samkynhneigðum mörgæsum